شاعرانه های حادثه
وبلاگی ادبی برای معرفی اشعار پارسی به خصوص شعرای گمنام
شاعرانه های حادثه
وبلاگی ادبی برای معرفی اشعار پارسی به خصوص شعرای گمنامعلی احمدی (بابک حادثه ) شاعر و فیلمنامه نویس
علی احمدی ، شاعر و فیلمنامه نویس اجتماعی ، چهل ساله ، مجرد ، منزوی ، جدی و بیزار از بطالت ... متولد شهرستان شاهرود و ساکن شهر کرج هستم ...از سیزده سالگی ویار سرودن داشتم ، و وجودم سرشار از نوشتن شد ، لکن نه نوشتن خاطرات روزانه ، بلکه سرودن آنچه که باید می نوشتم نه آنچه که دوست داشتم بنویسم ......من گرفتار سکوتی شدم که گویا قبل از فریاد نیاز داشتم ..................................................خدمتکار همگی بابک حادثه
ادامه...
مدار عشق
به نام یزدان پااااااااااک
این اثر هنری با یاد و خاطره شهید محسن حُجَجی
در سومین سالگرد عروج ملکوتی اش تدوین و خطابی به
داعشیان و ددمنشان دیگر. امید وارم این هدیه حقیرانه
را روح بلند شهید عزیزمان پذیرا باشند درود بزرگ مرد
و هماره تاریخ به یادت خواهیم بود حقیر شاعرو فیلمنامهو
نو یس : علی احمدی (بابک حادثه )
وفات کرونا ( قسمت دوّم )
ادامه شعر وفات کرونا (قسمت دوّم )
کرونا یعنی یه چیزی کم داریم
که طول زندگی همش غم داریم
کرونا یعنی انجماد خوبی
احساسمون نگشته لای روبی
بیدار شدم ، دیدم که بارون میاد
از دل خورشید همش خون میاد
نه میوه ، نه شیرینی و نه خنده ای
نزد خدا باز نبود بنده ای
دارو و درمان و دوا به راه بود
شهر پُر از اندوه و اشک و آه بود
رسانه ها منبع وحشت و ترس
کسی نمی گرفت از بلا ، درس
یه عدّه دنبال لطیفه ساختن
یه عدّه جفت پوچ ، به دنیا باختن
دیدم بابام یه گوشه ای نشسته
به قدر کهکشون دلش شکسته
کام می گرفت یه جوری از سیگارش
انگاری جز غم نشده نثارش
بی صدا رفتم کنارش نشستم
یه جوری که نبینه اونجا هستم
سرش رو چرخوند و منو نگاه کرد
تو اوج غم ، لبشو به خنده وا کرد
گفت : که گور پدر کرونا
منو بغل کرد و خدا خدا کرد
گفتم که روز مرد مبارکت باد
گفت : ز نامردی مرد ، بیداد
اگر چه مُردیم از خوشی و خنده
زندگی مون به تار مویی بنده
دل خوش از آنیم که این تار مو
پاره نمی شه اَندر این هیاهو
پاره نمی شه تا که راحت بشیم
از این همه ماتم و غم رها شیم
پس چی میگن اشرف مخلوقاتیم ؟
سرور بی بدیل کایناتیم
قدرت مطلق توی این جهانیم
قسمتی از خداوند نهانیم
پس چی میگن زندگی اجباری نیست
تا ما نخوایم ، شادی یا بیماری نیست
گفته بودن هر چی بخوایم همونه
اینجا که گوشت ، لای استخونه
همش یه چشممون خونه یه چشم اشک
طلوعمون اجباری ، مرگمون کشک
یه روز سیل میاد ، یه روز زلزله
یه روز کرونا می کنه ولوله
یه عمره تو حسرت و آه و ایکاش
اسیر یک تراژدی اوباش
گفتن که صبر کن ، به خدا جور می شه
کردم نشد ، به اون خدا نمی شه
کرونا هم تموم میشه یه روزی
ما می مونیم با آه سینه سوزی
خدای لایزال کُون و هستی
عزیزی که کنارمون نشستی
یا ، یادمون بده زندگی کردن
یا بچشون مزّه ناب مُردن
پایان .....سروده حادثه
وفات کرونا (قسمت اوّل )
وفات کرونا
اسیر و غمگین و شکسته بودم
توی قرنطینه نشسته بودم
از این کرونا ویروس لعنتی
که بوی مرگ می داد ، خسته بودم
از شدّت وحشت از این اهریمن
منافذ اصلی رو بسته بودم
ماسک به دهن ، دست همش تو الکل
مهمونی تعطیل و تَردّدم شُل
دیدم که آروم نمیشه روانم
فکر کرونا رفته توی جانم
هفت هشتا قرص خواب مشتی خوردم
جوری خوابم برد ، که گویی مُردم
خواب دیدم بهار اومد دوباره
از آسمون شادی فقط می باره
نه زلزله ، نه سیل و نه خرابی
نمی دیدی به جز آدم حسابی
تو هر محلّه رقص و پایکوبی
شهر پُر از نیکی و مهر و خوبی
کینه نبود ، پستی نبود ، وفا بود
تا چشم کار می کرد فقط صفا بود
بلند شدم که دستامو بشورم
تو لوله ها به جای آب ، شفا بود
فکر می کردم که توهّم زدم
کرونا گرفتم ، یا شاید جن زدم
خواستم که مهتابی رو روشن کنم
تاریکی اتاقو گلشن کنم
دیدم که خورشید توی تختخوابه
خمیازه می کشه می خواد بخوابه
میوه و شیرینی توی کوچه پُر بود
کلام آدما شبیه دُر بود
هر کسی هر چی داشت قسمت می کرد
ایزد ، بنده هاشو رحمت می کرد
تمامی آدما هم سنّ هم
افسانه بود غصّه و ماتم و غم
دایره و ساز و دَف و کمونچه
پرنده ها اسیر ناز غنچه
بیماری افسانه ای بود ، قدیمی
اجباری بود روابط صمیمی
دارو ، دوا ، لطیفه بود براشون
انگاری که فرق می کرد خداشون
دل فقط از برای دل سپردن
قَهقَهه می زدن به غصّه خوردن
خیابونا قیر نداشت چمن بود
هر جا می رفتی از صفا سخن بود
تو نقشه ها عشق اسم وطن بود
وحشت و بیماری سر به کفن بود
پول پرستی شده بود جنایت
مذهب آدما فقط صداقت
به جای پول خنده باید می کردی
زِ، یاد رفته بود ، جفا و سردی
تو چشمه ها به جای آب شراب بود
استرس و جنگ ، یه جور سراب بود
برّه و گرگ ، گربه با قناری
جوجه تو آغوش باز شکاری
درمونگاه ها سالن رقص و شادی
داروی آدما عشق زیادی
پرستارا ، ماه ، پزشکا آفتاب
خدماتی ها ، ستاره های بی تاب
من بودم و این همه شور و مستی
هیچ نمی دیدم نشان ، ز پستی
از یکی پرسیدم که اینجا کجاست؟
برای چی این همه شادی بر پاست؟
گفت : که وقتِ بزم و جشن و سوره
لحظه مرگِ نکبت و غروره
کشور عشقه ، شهر مهربانی
بخند اگه می خوای زنده بمانی
گفتم چی شد کرونا و وحشت و درد؟
گفت : دمای عشقمون بوده سرد
کرونااااا یعنی ، موسم جدایی
یعنی شدیم اسیر بی خدایی
کرونا یعنی (ک) کینه و کدورت
(ر) رشوه و رانت ، دوری از رفاقت
کرونا یعنی (و) وحشت و وقاحت
(ن) نارو زدن ، ننگ و یا جهالت
کرونا یعنی (ا) انتشار شهوت
دروغ ، ریا ، دور شدن زِ رحمت
کرونا یعنی یه چیزی کم داریم
که طول زندگی همش غم داریم
پایان قسمت اول : ادامه دارد ....................................................
سروده حادثه
سخن عشق
سایت منبع :
https://sherenab.com/poem/68867/%D8%B3%D8%AE%D9%86-%D8%B9%D8%B4%D9%82
مهر صدارت
گر بگویند که عشق تو شرارت باشد
بوسه چیدن ز لَبَت عین رذالت باشد
خیره گشتن به دو چشمان پُر از آتش تو
به زمین و به زمان همچو اِهانت باشد
وضع گردد چو دگر بار هوای تو کنم
حاصلش رنج وغم و درد ومَرارت باشد
هر زمانی و مکانی ز تو گویم سخنی
این زبان قطع به جبران خسارت باشد
یا بگویند پرستیدن چشمت کفر است
این چنین عشق نشانی ز حقارت باشد
بر در خانه اگر نقش رُخَت آویزم
بُت پرستی بُوَد از بیخ وقاحت باشد
حکم یک بار دگر با توهم آغوش شدن
چوبه دار بُوَد چون که جنایت باشد
به خداوند قسم باک نباشد هیچم
مرگ در راه وصال تو عبادت باشد
کیفر و رنج و غم و درد و همی چوبه دار
بی اثر گردد اگر با تو رفاقت باشد
شود آیا به سَرِ کوی تو چاکر باشم؟
سِمَتِ نوکریت مُهر صدارت باشد
آن هوایی که در آن عطر نفس های تو نیست
چون شِرَنگی ست که عاری ز سلامت باشد
ای خوش آن بوسه که بی اِذن تومن بستانم
و تو با خنده بگویی که حرامت باشد
نزد عاشق سخن از عاقبت کار خطاست
عشق دردی ست که درمان جراحت باشد
خوش بُوَد (حادثه) را سوختن از درد فراغ
چو وصالِ پس از آن مرغ سعادت باشد
سروده : حادثه
وداع عاشق
وداع عاشق
بر مزارم جای حلوا جام می قسمت کنید
دوستان زینهار کز این ماجرا غفلت کنید
روزگارم با عزا و ماتم و حسرت گذشت
پیکرم را با نوای نی کمی رحمت کنید
دور گردانید از جسمم همی بُرد و کفن
میهمان کردگارم بر تَنَم خِلعت کنید
جملگی مدیون من باشید ، بعد از مرگ من
سوگواری کرده و تکرار این بدعت کنید
از بَرِآرامش روح و روان خسته ام
نازنین معشوق را با احترام ، دعوت کنید
تا وداعی درخور شان دو عاشق باشدا
ساعتی اطراف تابوت مرا خلوت کنی
گیسوان نازنینم بس کمند است و بلند
زین سبب تدبیری از بَهرِ چنین زینت کنید
سر به روی شانه ام باید گذارد عشق من
بهر بالا بردن سر شانه ام همّت کنید
تا بدانجایی که اِکراهی نباشد در میان
این وداع واپسین همراه با عزّت کنید
لحظه ای دیگر به زیر خاک می باید شدن
از لبان دلرُبایم بوسه ای قسمت کنید
در نهایت دور گردانید او را از بَرَم
جسم بی جان مرا مدفون در تُربت کنید
بعد تدفینم نگارم را به بالین آورید
جای غم هر لحظه اش را غرق در نُزهت کنید
گر چه او آرام می ماند به یاد من ولی
شادمانی را برایش بعدِ من سنّت کنید
روی قبر من نویسید عاشقی دیوانه بود
دم به دم از عشق بازی های من صحبت کنید
حک نمایید عشق را بر روی سنگ قبر من
منکران عشق را بی انتها لعنت کنید
چون به فرمان خدای عشق بازان آمدید
با کمال عشق بازان زین جهان هجرت کنید
علی احمدی (حادثه)